Atrakcje w okolicy
Wokół Soliny rozciągają się urokliwe bukowe lasy, które zachwycają swą urodą przez cały rok, zwłaszcza jesienną feerią barw. Okoliczne wzgórza nie są wysokie i dają możliwość wielu pieszych wędrówek dla osób w każdym wieku i ze zwierzętami.
Polecamy trasy:
- Solina - Polańczyk - szlak rozpoczyna się tuż powyżej Willa Amelia, prowadzi ścieżką przez las, by zakończyć się na ul. Zdrojowej - głównej alei w Polańczyku, skąd już niedaleko na plażę. Trasa nie jest wymagająca, choć przewyższenia mogą zmęczyć osoby niewprawione w chodzeniu po górach (szlak czerwony i żółty), można ją przejść w 1,5-2h. Łatwiejszą opcją będzie przejście od kapliczki w Myczkowie wzdłuż drogi na Polańczyk, koło os. na Górce, Centrum Informacji Turystycznej i dalej w dół aleją spacerową koło sanatoriów. Można zrobić odejście na Kabajkę (606 m.n.p.m.) i dojść do Polańczyka niebieską trasą spacerową. Do Soliny można wrócić pieszo szklakiem lub wybierając rejs jednym ze statków kursujących między półwyspem w Polańczyku a Soliną Jawor.
- Trasa spacerowa do Myczkowa (czerwona) - ścieżka zdrowia zaczynająca się w Solinie-Zabrodziu, czas przejścia 2,5h. Trasa prowadzi koło kapliczki Św. Jana i źródełka wody mineralnej, która ze względu na swój słony smak, jest szczególnie lubiana przez zwierzynę leśną. Dalej można przejść w kierunku tzw. „Dębów” - drogi łączącej dawną Solinę z Myczkowem, Grabników, gdzie można znaleźć zagłębienia będące pozostałościami bunkrów, które tworzyły obozowisko UPA i miejsca rozstrzelania i pochówku w 1941 r. przez niemieckich żołnierzy 2 mieszkańców Myczkowa narodowości żydowskiej. Szlak jest bardzo malowniczy, prowadzi przez las, wiele razy trzeba przechodzić przez strumyk, mija się dom salamandry (naprawdę można ją tu spotkać!), a jesienią wrócić z naręczem grzybów.
- Solina-Myczkowce - trasa wokół Jeziora Myczkowieckiego, tzw. Niebieska Łezka (nazwa nawiązuje do kształtu zalewu), o średnim poziomie trudności (szlak niebieski), czas przejścia około 6 h. Jej początek i koniec znajdują się obok przystanku PKS w Solinie. Trasa prowadzi drogą asfaltową w dół przez Solinę Zabrodzie, koło urokliwego kościółka (dawna cerkiew gr.-kat.), przez Potok Wola, drogą szutrową, gruntową, przez pola, łąki i las, by łącząc się z zielonym szlakiem turystycznym PTTK sprowadzić nas na koronę ziemno-betonowej zapory w Myczkowcach, która ma 430 m długości i 23 m wysokości. Droga powrotna wiedzie przez bukowy las przez masyw Kozińca (521 m n.p.m) - rezerwat przyrody, pozostałości po nieczynnym kamieniołomie i szosę Myczkowce – Bóbrka, z której można podziwiać kryjące romantyczną historię, słynne Bieszczadzkie Serce, a dalej przez Bóbrkę i most na Sanie do centrum Soliny.
- Źródełko w Zwierzyniu - znajduje się między Uhercami Mineralnymi a Myczkowcami (będąc na zaporze w Myczkowcach można przejść lasem do źródełka), 1,5 kilometra od centrum Zwierzynia. Wiedzie do niego asfaltowa droga, którą można przebyć samochodem, rowerem lub pieszo. Wzdłuż szlaku zielonego znajduje się 14 stacji drogi krzyżowej wybudowanych przez Tadeusza Łukacza. Źródło jest otoczone kamienną kaplicą, przy grocie odbywają się nabożeństwa, przyciągające rzeszę wiernych. Sławę miejscu przyniósł limuzyjski krzyż z I poł. XIII w. - nie wiadomo jak trafił do Zwierzynia z francuskiego Limoges. Według podawanych ustnie historii krystalicznie czysta woda w źródełku w Zwierzyniu ma uzdrawiającą moc.
- Korbania - Bukowiec - trasa na wierzę widokową w Korbanii (szlak zielony), czas przejścia ok. 3 h – 3,5 h. Szlak jest dobrą propozycją na rodzinny spacer, zwłaszcza w upalne dni, bowiem większość trasy pokonujemy leśną ścieżką, a jej dolna część poprzecinana jest wąskimi potokami. Po drodze są miejsca do odpoczynku z ławkami. Na szczycie znajduje się 8 metrowa wieża widokowa ze schronem i ławo-stołami. Z wieży w kierunku północnym roztacza się piękny widok na Jezioro Solińskie, a w kierunku południowo-wschodnim malownicza panorama najwyższych szczytów bieszczadzkich.
- Czerwony szlak górę Jawor - prowadzi od parkingu przy zaporze, deptakiem z restauracjami, do Przystani Wodnej Komandor, dalej brzegiem jeziora lub wzniesieniem lasem do strumyka, następnie pod górkę, przez polanę i wzdłuż asfaltowej drogi. Wejście z tej strony na szczyt Jawor jest zarośnięte, trzeba więc iść pod górę drogą z płyt betonowych. Na samym szczycie znajduje się nadajnik radiowy, a piękne widoki na górze zasłaniają drzewa. Trasa na ok. 2,5h jest dość wymagająca po deszczowych dniach, raczej ciężka z powodu gliniastego i śliskiego podłoża, jest słabo oznakowana i zarośnięta, można obserwować ślady zwierzyny leśnej. Łatwiejszą i znacznie krótszą alternatywą jest przejście Jaworowym Szlakiem, który udostępniły Lasy Państwowe - dobrze przygotowana trasa przez las, miejsca, gdzie można odpocząć i cudowny widok w nagrodę.
- Rezerwat przyrody Sine Wiry - zachwycający rezerwat krajobrazowy, utworzony w 1987 r. na terenach dawnych osad Łuh, Polanki oraz Zawój, na terenie gmin Cisna, Solina i Czarna. W rezerwacje przyrody (ok. 444 ha powierzchni) znajdują się m.in. fragment rzeki Wetlina, który najbardziej chciano ochronić i południowe stoki wzgórza Połoma (776 n.p.m). Możecie zobaczyć tu wiele rzadkich odmian roślin, np. buławnik mieczolistny, tojad wschodniokarpacki, buławnik wielkokwiatowy. Zalesiony w 87% (głównie lasy bukowo-jodłowe) stał się domem dla wielu ptaków (orły przednie, orły, bieliki i sowy) oraz ssaków (żubry, wilki, rysie czy niedźwiedzie, a także lisy i wydry, sarny i jelenie). Rzadka flora i fauna przyciągają wielu miłośników przyrody - u można tu natknąć się na tropy zwierząt i obserwować pstrągi płynące pod prąd na tarło. Jadąc z Soliny w kierunku Sinych Wirów należy kierować się na Cisną (samochodem najlepiej dostać się do rezerwatu od strony parkingu w Polankach, który znajduje się w połowie drogi między Bukowcem a Dołżycą).
- Wodospad na potoku Czartów Młyn - jeden z najbardziej klimatycznych wodospadów w Bieszczadach, nieco zapomniane, choć magiczne miejsce w okolicach Stężnicy i Wołkowyi. Pieszo ruszamy z parkingu za kapliczką i rzeką Wołkowyjką. W odległości 200 m za drugim przejazdem, do Wołkowyjki wpada potok Czartów Młyn. Bardzo przyjemna ścieżka, zwana Zakapiorskim Szlakiem* prowadzi wzdłuż potoku, następnie drogą leśną, którą w 20-30 minut dojdziemy do wodospadu. Miejsce jest bardzo urokliwe, wręcz bajkowe, nie widać żadnych śladów ludzi, a towarzyszy nam tylko szum spadającej wody i lasu. Wysoki na około 6 metrów wodospad największe wrażenie robi po kilkudniowych opadach deszczu. *Zakapior - potocznie zbój, rzezimieszek, w Bieszczadach ma inne znaczenie i trzeba tu na to miano zasłużyć i zapracować. Bieszczadzki Zakapior choć czasami obarczony słabościami, to na ogół bardzo szanowany człowiek z silną osobowością, obcujący na co dzień z przyrodą, ceniący wolność, często artysta lub człowiek, który „rzucił wszystko i uciekł w Bieszczady”
- Wieża widokowa na Holicę - w paśmie Żukowa postawiono 35-metrową wieżę widokową z dwoma platformami widokowymi na wysokości 17 oraz 30 metrów, skąd rozciąga się doskonały widok na Ustrzyki Dolne, wysokie Bieszczady, wschód i zachód oraz na Zatokę Teleśnicką. Dawniej z tego miejsca startowały szybowce Wojskowej Szkoły Szybowcowej, która w latach 1933-1939 i wykształciła setki pilotów walczących m.in. podczas II wojny światowej. Grzbietem Żukowa (pasmo górskie o długości około 25 km, należące do Gór Sanocko-Turczańskich) przebiega Główny Wododział Europejski Kontynentalny, który rozdziela zlewnię Morza Bałtyckiego i Morza Czarnego. Do szczytu Holica (761 m. n.p.m.) można dojść 3,5-kilometrową ścieżką dydaktyczną, od drewnianej cerkwi z 1792 roku w Ustjanowej Górnej, przez 16 przystanków – w tym tarasy widokowe i tablice edukacyjne, po praktyczne zaplecze z dużą wiatą, ławeczkami i miejscem na ognisko dla turystów. Czas przejścia to ok. 2-2,5 h.
